มีเพียงเสียงดนตรีเท่านั้นที่คอยค้ำจุนฉันจากความเจ็บปวดอันน่าสยดสยอง ถ้าฉันได้ยินเสียงเพลงของฉัน “ด้วยหูของฉันเอง” แม้ในขณะที่กำลังจะหมดลมหายใจฉันก็ขอร้องต่อพระเจ้า ในที่สุดฉัน “ลูดวิก ฟาน บีโธเฟน” ก็สิ้นลมหายใจ… และลืมตามาที่กรุงโซล เกาหลี!!!